In dit verslag staan verschillende ontmoetingen centraal. Maar eerst de korte update

 

Aantal lekke banden: 0

Aantal gereden kilometers: 1277

Topsnelheid met karretje: 57,8

Topsnelheis zonder karretje: 68,3

Voor mensen die willen weten hoe de route is verlopen, hierbij een opsomming van de campingplaatsen: Diamond Harbour, Glentunnel, Mt Sommers, Pleasant Point, Lake Tekapo, Mt Cook, Omarama, Tarras, Alexandra en nu Naseby.

 

Op dit moment zit ik in Naseby in een plaatselijke hotel/restaurant achter een enorm trage computer. De laatste 1,5 week heeft in het teken gestaan van ontmoetingen. Een opsomming van de meest leuke. Van Mt Sommers kwam ik langs Geraldine waar ik voor een supermarkt aan de praat raakte met een ouder echtpaar. Het bleek dat ze een huis hadden op 30 kilometer van de Mt Cook (de hoogste berg van Nieuw-Zeeland). Ik werd direct uitgenodigd om langs te komen. Ik kreeg uiteindelijk een eigen bungalow (in aanbouw) met schitterend uitzicht over Lake Pukaki en de Mt Cook. Heerlijk  ...... een keer slapen op een gewoon bed! De volgende dag werd mijn bagage de Mt Cook op gereden, zodat ik zonder bagage de laatste 30 kilometer kon rijden. Dat was heerlijk! Na een dag bij de Mt Cook te hebben gestaan was ik weer langs hun huis gereden om afscheid te nemen. Toen kreeg ik een tas vol groenten en fruit mee. 

In Lake Tekapo kwam ik een oud studiegenote met haar vriend tegen. Ik wist dat ze naar Nieuw-Zeeland zouden gaan, maar wist totaal niet waar ze wanneer zouden zijn. Die avond hebben we oude herinneringen opgehaald. 

Onderweg naar de Mt Cook kwam ik 2 nederlandse meiden tegen. Met hun heb ik tot aan gisteren (5 dagen in totaal) opgetrokken. Was erg gezellig om samen te lunchen, thee te drinken, te ouwehoeren, te fietsen en uit eten te gaan.  

En eergisteren reden we naar Clyde toen 50 meter voor me een auto stopte. Ik dacht: 'oh nee..... niet weer een jappaner of chinees die met me op de foto wil' . Maar nee, het was een collega, waar ik ook mee in het vliegtuig heb gezeten. Was echt grappig om elkaar in een heel andere setting te ontmoeten. De meest onaangename ontmoeting was die op Mt Cook met de kea, een brutale vogel die als roeping heeft om je uit je slaap te houden en je tent en fiets te mollen.

Zo zie je maar, je bent nooit alleen!

 

Ik vermaak me nog steeds prima. De natuur is overweldigend mooi. Achter elke bocht is het landschap weer anders/mooier. Soms is het lastig om niet in de berm/sloot/greppel/ravijn te rijden, omdat je zo gefixeerd bent op de omgeving. Het is nog steeds heerlijk om dagen buiten te zijn en alles om je heen met al je zintuigen op de fiets te ervaren. Ik verbaas me vaak nog steeds van de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Kiwi.

 

Zo ..... je bent weer een beetje op de hoogte van mijn belevenissen. Tot het volgende bericht!

 

groeten Ruben