Hoi vriendjes en vriendinnetjes en wat gij al niet meer zijt,

Omdat het al weer een tijdje geleden is, ik weer veel beleefd heb en het nu pokkeweer is werd het tijd om weer een bericht te sturen. De update:
Aantal lekke banden: 2 of 4?
Aantal gereden kilometers: 4827
Topsnelheid met karretje: 67.3
Topsnelheid zonder karretje: 72.1

Na het laatste verslag ben ik het Abel Tasman Park ingedoken, waar ik 3 dagen heb gelopen en een halve dag heb gekayakt. Precies deze vier dagen was het redelijk tot goed weer. Het Abel Tasman gevoel is volgens mij moeilijk te omschrijven of uit te leggen aan de hand van foto's. Het is iets wat je ervaren moet hebben. Goudgele stranden, regenwoud, blauwe zee en relaxte mensen. Een ervaring om niet te vergeten.

Na deze belevenis ben ik de Marlbourough Sounds ingedoken. Ik had hier weinig over gehoord, dus ik had weinig tot geen verwachtingen. Mijn doel was French Pass, een klein gehuchtje aan het eind van een weg (60 kilometer vanaf de highway), waarvan er 22 kilometer op gravel gefietst moest worden. Ik moest uiteindelijk 3 bergen over en tijdens een van deze klims dacht ik dat ik dood ging. Zo zwaar en steil was deze. Het voelde of mijn hart uit mijn lichaam wilde knallen en in de spaarzame voorbijkomende auto of campervan wilde gaan zitten om bij te komen. Juist door dit afzien was het uitzicht bovenaan alleen maar mooier. De 22 gravel-kilometers zijn de mooiste die ik gefietst heb tot dusver. Op de bergkam had ik zowel links als rechts van me steile afgronden en schitterend uitzicht over baaien, de zee en eilanden. Superrrr!!!!

Tijdens de weg naar Picton ben ik door een minder prettige (dit zeg ik heeeeeel subtiel) vrachtwagenschauffeur van de weg gereden (niet aangereden dus) waardoor ik met mijn achterwiel in een kuil terecht kwam. Het gevolg was een scheur in mijn velg. In Picton aangekomen heb ik ondanks de velg besloten om (samen met mijn duitse vriend Rudi) nog voor 3 dagen de Marlbourough in te fietsen. Na 2,5 dag fietsen en een halve dag kayakken met goed weer heb ik in Picton de ferry geboekt om naar het Noordereiland te gaan. Na de stilte in Marlbourough Sounds was Wellington een schok. De auto's, de gebouwen, het aantal verkeerslichten en mensen was ff wennen. Na 2 dagen doorgebracht te hebben in Wellington met het bezichtigen van het museum van Nieuw-Zeeland, de botanische tuinen, koffie drinken en om een nieuwe velg aan te schaffen stond de busrit naar Wanganui op het programma. Tijdens de River Road (de supermooie alternatieve weg van Wanganui naar het Tongariro Nationaal Park) begon mijn fiets om aandacht te vragen. Tijdens een afdaling op gravel hoorde ik iets piepen. Lekke band door 2 gaatjes! 5 kilometer later hoorde ik weer iets piepen. Lekke band door 2 gaatjes! Heb je dan 2 of 4 lekke banden gehad???
De volgende ochtend viel mijn fiets om met het karretje met de bagage erin.
Gevolg: verbogen bevestigings-unit van het karretje met metaalschilfers, waardoor het karretje niet meer aan te koppelen was.
Oplossing: aardige Kiwi's aanspreken die hun boormachine gaan halen om het gat met metaalschilfers uit te boren, waardoor alles weer paste en aan te koppelen was.

Op dit moment zit ik dus voor de regen te schuilen in het Tongariro Nationaal Park, een park in het midden van het Noordereiland waar enkele vulkanen te bezichtigen zijn. Gisteren heb ik om verschillende redenen, waaronder het komende slechte weer, besloten om de 1-daagse Tongariro-crossing te lopen in plaats van de 3-daagse. Om 6.50 (veel te vroeg dus) werd ik afgezet met de bus aan het begin van de track. De wandeling was super, de mooiste tot nu toe! Ik had wanneer de wolken weg waren een adembenemend uitzicht op kraters, vulkanen en meren.

Door het vele fietsen zijn sommige lichaamsdelen wat minder gevoelig geworden. Misschien moet ik binnenkort toch maar een kaasschaaf kopen om wat  eeltlagen (oftewel kontkorsten) weg te harken. Tot zover dit verslag! Ik ga eens kijken of mijn tent inmiddels weggezwommen is.